Je zit vredig, ontspannen en alleen op het strand
Een klein meisje komt naar jou toe lopen
Het raakt je, de herkenning
Want dit meisje ben jij!
Vroeger deden jullie alles samen
Maar ze kon je niet meer vinden
Ze kon je soms horen en voelen
maar niet meer zien
Ze vraagt zich af waar je was en wat je hebt gedaan
Jij dacht dat je haar moest loslaten
Terwijl jij groter werd, en volwassen
Je dacht dat zij daarin niet mee kon
Omdat jij het alleen had te doen
Ze laat je iets zien
Neemt jou mee naar je ouderlijk huis
Naar de kamer van papa
Waarin hij gisteren was doodgegaan
Ze vertelt je dat jij er niks aan kon doen
Aan zijn sterven, omdat zijn lijf het niet meer kon
Je hoeft niet meer te helpen
En ook niet mama’s verdriet meer te dragen
Dit mag je teruggeven
Ze neemt je mee, ergens zwevend naar boven
Naar planeten maar ook naar andere tijden
Naar de Inca’s en de wijsheid van je Chief-vader
En naar je andere moeder
Die herinnert je aan jouw verbinding met de aarde
Aan hoe alles Eén is
Als laatste neemt ze je mee naar Atlantis
Hier hoor je thuis
In alles wat je mocht zien
De oorspong van leven
Komt op Atlantis samen
Zij komt van hier
Jouw andere Jij en jij
Jullie versmelten met elkaar
Zo kun je altijd naar huis
Daar waar ze speelt
Is en was ze altijd
En zal ze altijd Zijn
Daar is de Bron
De Bron van energie
De Bron van Licht
De Bron van Liefde
Alles wat Leeft
Alles wat Is
En alles wat ooit zal Zijn